“Ik kwam zes jaar geleden als vluchteling uit Syrië, vanwege de oorlog en mijn seksualiteit.  Via Libanon en hulp van de UNHCR kwam ik met het hervestigingsprogramma met een speciale vlucht naar Nederland. Ik kreeg Zaandam als woonplaats toegewezen. Van Nederland en van Zaandam wist ik niks. 

Met een bus werden wij, een groep van vijfentwintig kwetsbare vluchtelingen (chronisch ziek, alleenstaande moeders, LHBTIQ+ vluchtelingen) daar naar toegebracht. Steeds brachten we iemand naar de nieuwe woning, feliciteerden hem of haar daarmee en gingen op weg naar het volgende adres. Maar in een trappenhuis reageerden buren boos, met opmerkingen als: “komen al die moslims hier wonen?” “mijn zoon is al jaren ingeschreven en zíj krijgen zomaar een woning” en meer. Ik kon het nog niet verstaan en werd er bang van! Gelukkig legden de mensen van het COA die ons begeleidden het aan die mensen uit.

Het is lastig in contact te komen met de mensen die hier wonen. De eerste maanden waren moeilijk, toen ging ik Nederlands leren in Amsterdam aan de VU en kon daar een netwerk opbouwen. Maar ik woon hier!  Van Zaandam wist ik niets en wat betreft de LHBTIQ+ community zag ik alleen het regenboogzebrapad bij de Gedempte Gracht. Via een netwerkborrel heb ik mensen ontmoet. Ik ben blij dat de stichting Zaanse Regenboog er nu is en zich laat zien. Wat me opvalt is dat er bij de activiteiten vaak alleen senioren zijn. Hoe kunnen we ook jongeren bereiken?

Ik ben heel blij, dat je hier als twee mannen hand in hand kunt lopen. Al valt het me op, dat juist Nederlanders daar banger voor zijn. Maar ik ben gevlucht om hier niet bang te hoeven zijn!  Er is kortgeleden een Regenboognota naar de gemeente gestuurd. Ik hoop erg, dat die er wat mee gaat doen en daarbij ook gebruik maakt van LHBTI community. Ik ga zeker stemmen als ik dat, hopelijk volgend jaar, mag. Een speerpunt voor mij is: mensen moeten uit hun eigen kring, we moeten véél meer mengen: Zaankanters, LHBTIQ+’ers en ook vluchtelingen. Er is zoveel onwetendheid en angst over en weer. En we kunnen naar mijn overtuiging zoveel aan elkaar hebben en van elkaar leren.

Als vrijwilliger werk ik bij Vluchtelingenwerk met het project “Bekend maakt bemind” en vertel ik op scholen en in bedrijven mijn verhaal. Het moet worden gezien dat vluchtelingen, om welke reden ze ook gevlucht zijn, hier niet komen om van alles te krijgen, als profiteurs, maar dat ze ook heel veel kunnen geven!”

Door: Heleen van Waarden

”In Amsterdam ben ik wel eens uitgescholden en uitgelachen. Ze hebben ook wel dingen aan mij gevraagd die over de grens gingen, bijvoorbeeld of ik een piemeltje heb”. In Krommeniedijk kennen de meeste mensen Vivonne en daar heeft ze geen negatieve reacties ervaren. “Ik zoek de grenzen ook niet op; ik ga hier niet op hele hoge hakken lopen”. Dat Vivonne voorzichtig is, blijkt wel uit het feit dat ze het niet aandurft om de regenboogvlag op te hangen, omdat ze bang is voor vervelende reacties.

“In het algemeen heb ik het gevoel, dat mannen er meer moeite mee hebben dat ik transgender ben dan vrouwen. Mannen vinden het lastig om hun vrouwelijke kant te laten zien. Dat past blijkbaar niet zo in hun macho cultuur. Mijn broer heeft er moeite mee en wil me liever als man zien. Mijn zus daarentegen heeft er geen enkel probleem mee net als mijn dochter. Maar mijn zoon ziet mij het liefst nog als zijn vader”.

“Mijn kleinkinderen vragen wel eens waarom ik zo vrouwelijk gekleed ben. Dan vertel ik ze, dat ik mij daar prettig bij voel. Ze zijn het dan ook weer snel vergeten en spelen weer lekker verder. Ouders zijn tegenwoordig toleranter dan vroeger. Dat merk ik. Ook zie ik wel eens jongetjes in een rokje lopen. Dat vindt een aantal hedendaagse ouders geen probleem”.

“Ik ben altijd gelukkig geweest met het feit, dat ik me vrouw voel. In mijn werk was dat een voordeel. Ik heb altijd met mensen gewerkt onder andere op de afdeling HRM bij Forbo. Omdat ik me vrouw voel kan ik mij goed verplaatsen in de problematiek van vrouwen én mannen.”

Vivonne vertelt, dat ze jarenlang naar het strandpaviljoen Adam en Eva in Zandvoort is geweest om naakt te recreëren. In verband met het dertig jarig bestaan van dit paviljoen is enige jaren geleden een boekje uitgebracht, waarin Vivonne ook haar ervaringen heeft beschreven. Hierin beschrijft ze, dat ze daar op het naaktstrand nooit problemen heeft ondervonden van haar genderidentiteit. Dat was elders wel anders.

Vivonne mag graag zingen; vlak voor het einde van het interview laat ze mij een filmpje zien, waarin ze vol passie een lied zingt van Edith Piaff. Mooi om te zien!

Vivonne van Geuns, een actieve transgender, maar bovenal een mooi mens!

Door: Piet van Berge

Vivonne heeft door de Sociale Academie, juridische en mediationopleidingen veel profijt gehad bij haar werkzaamheden. Ze houdt bijvoorbeeld nog steeds eenmaal per week spreekuur in Amsterdam bij de FNV, Werk en Inkomen. Daar kunnen werknemers terecht als zij problemen ondervinden in hun werk. Er komen ook uit het hele land mensen naar haar toe om problemen te bespreken, die te maken hebben met hun transgender achtergrond.

“Ik ben ook lid van het FNV Regenboognetwerk om onder andere te pogen aspecten in de CAO op te nemen, die te maken hebben met onze beweging. Dit doen wij aan de hand van de regenboogchecklist”.

“Ik heb circa dertig jaar geleden aan een wetsontwerp gewerkt om het verschil tussen man en vrouw uit het bevolkingsregister te krijgen. De gedachte erachter was, dat het ook was gelukt om aspecten als geloof, kleur van het haar, kleur van de ogen eruit te halen. Maar die verwachting is helaas niet uitgekomen, er was en is nog veel weerstand tegen”.

Vivonne heeft zich ook bemoeid met de toiletten, daar heeft ze een duidelijke mening over. “Waarom is er onderscheid tussen heren en dames? Voor invalidentoiletten is er toch ook geen onderscheid evenmin als in het vliegtuig”.

Op dinsdag ging Vivonne regelmatig naar de Lellebel in Amsterdam, een Dragshow bar. “Wij hebben daar veel mensen opgevangen en begeleid. Sommigen kwamen uit Engeland, die kwamen op vrijdagavond aan, gingen op zaterdag kleren kopen en naar een visagiste. Zaterdagavond zaten zij dan pontificaal als dame in de Lellebel. Op zondag gooiden ze de kleren weg en vlogen ze weer naar huis. Ze hadden dan een geweldig en gelukkig weekend gehad”.

“Ik heb ook jarenlang op basisscholen en middelbare scholen mede namens het COC voorlichting gegeven. Bij een aantal gereformeerde scholen was de voorwaarde wel, dat de voorlichter christen moest zijn en geen belijdend homo”.

“De kinderen reageerden meestal divers. In het begin werd er geginnegapt, omdat ze nog nooit een transgender hadden gezien, maar als ik het dan uitlegde, begrepen de meeste kinderen het wel. Sommige kinderen met een moslim achtergrond wilden ook niet kijken en luisteren. De docent die erbij was gaf dan aan, dat hij dat respecteerde, maar dat ze ook uit respect naar mij moesten luisteren”.

“Ik vond het prettig om deze voorlichting te geven. Het had voor mij meerwaarde om zo leerlingen met een lhbtiq+ achtergrond te ondersteunen”.

Door: Piet van Berge

In het rustieke Krommeniedijk word ik door Vivonne hartelijk verwelkomd. Haar woning is een prachtige locatie voor een interview.

Vivonne vertelt, dat haar Joodse ouders zwaar getraumatiseerd uit de Tweede Wereldoorlog zijn gekomen. Zij hebben Vivonne op het hart gedrukt te zwijgen over haar Joodse afkomst om haar te behoeden voor negatieve reacties.

Deze achtergrond is van belang voor dit verhaal: “Ik was ongeveer zes jaar oud, toen ik merkte dat ik aangetrokken werd door de panty’s van een studente die bij ons op kamers in Amsterdam woonde. Als zij ze wegdeed, trok ik ze aan. Ik ging mij ook opmaken, waarom weet ik niet. Het gevoel heb ik in mijn jeugd onderdrukt, omdat ik me schaamde. Ik had geen rolmodel als voorbeeld. Het woord transgender bestond nog niet. Er liepen wel travestieten rond. Ze werden belachelijk gemaakt”.

“Toen ik op mijn achttiende in militaire dienst ging heb ik een collega militair leren kennen, die dezelfde gender identiteit bleek te hebben als ik. Wij zijn toen samen uitgegaan in Groningen en hebben ons als vrouw gekleed. Ik vond dat fantastisch. Vanaf dat moment ben ik langzamerhand uit de kast gekomen”.

“Mijn ouders zijn vroeg overleden. Na het overlijden van mijn moeder ben ik de volgende dag naar haar graf gegaan en heb ik gezegd: ”Je hebt eigenlijk een dochter”. Ik heb het ze nooit verteld; ze zouden vreselijk bezorgd zijn”.

“Ik ben getrouwd geweest met Anny; zij zit eigenlijk in een verkeerd lichaam, ze voelde zich meer man, maar ik had er geen probleem mee, ik voelde me juist vrouw. Nadat ik van Anny ben gescheiden heb ik mijn tweede vrouw ontmoet. Ik was niet de eerste transgender voor haar. Zij is helaas overleden”.

“Pas de laatste vijftien jaar zijn wij transgenders meer voor het voetlicht getreden. Met name de Belgische TV presentatrice, Bo van Spilbeeck, heeft hier veel aan bijgedragen. Daarvoor zaten wij in het verdomhoekje; zo waren wij in het verleden bijvoorbeeld zelfs niet welkom bij het COC”.

Vivonne vertelt, dat er genoeg enthousiaste mensen in de Zaanstreek zijn die iets organiseren. Zo is er van 3 tot en met 11 juni de ZaanPride 2022 met de Zaanse Regenboogparade. Op 11 juni staat er tegenover het café Teasers in Zaandam een podium opgesteld voor optredens. Ik ga waarschijnlijk ook zingen”.

Door: Piet van Berge

Ik zie mezelf als mens en niet als man of vrouw.

Raven Plücken heeft er jaren over gedaan om achter haar ware identiteit te komen. Ze is heen en weer geslingerd tussen het idee lesbienne of man te zijn.

“Circa 11 jaar geleden kwam ik erachter, dat ik mijzelf niet als man of vrouw zie, maar als mens. Ik heb er destijds voor gekozen om mijn geboortenaam Robin te veranderen in Raven. Dat heb ik niet naar buiten gebracht, omdat er op dat moment niet zoveel over bekend was. Ik wist niet goed wat ik hier mee aan moest.

Pas twee jaar geleden heb ik het aan mensen verteld. Ik heb niet zoveel vervelende opmerkingen gehad. Ik stond toen ook wel sterk in mijn schoenen. Als er een vervelende opmerking kwam, dacht ik: dit is meer jouw probleem, dan het mijne. Ik heb in het verleden meerdere relaties gehad, hierbij kijk ik naar de persoon en niet naar het geslacht. Het maakt mij eigenlijk niet zoveel uit, als het innerlijk maar goed zit en het onderling klikt. Ik heb nu een vriend en daar ben ik heel gelukkig mee”.

“Mijn familie heeft er moeite mee dat ik mijn naam heb veranderd. Behalve mijn oma noemt iedereen mij nog steeds Robin. Mijn ouders hebben respect voor me en gezegd dat mijn geluk voorop staat. Ik begrijp ook wel dat het lastig is; iedereen moet eraan wennen. Mijn vriend blijft gewoon Raven zeggen als mijn ouders er zijn. Als zij Robin tegen mij zeggen zegt hij: wie? Mijn vriend heeft het soms ook nog over “mijn meisje”, maar hij begint al meer te praten over “mijn mensje”. De Nederlandse taal is er ook nog niet op ingespeeld”.

Raven heeft problemen met haar gezondheid. Ze heeft fibromyalgie, hypermobiliteit en hart- en longproblemen. Tot overmaat van ramp heeft ze vorig jaar een auto ongeluk gehad, waardoor ze een groot gedeelte van de dag in een rolstoel zit. Desondanks staat ze positief in het leven en zet zij zich in voor anderen. Zo is Raven vrijwilliger bij een vereniging voor mensen met een dissociatieve stoornis en werkt ze bij een dierenambulance. Raven heeft ook als ervaringsdeskundige bij TED Zaanstad gewerkt en geholpen met het JEZ team trainen in Zaanstad. Raven is van plan zich binnenkort ook weer bij TED in te gaan zetten.

Door: Piet van Berge

Als nakomertje van een groot liberaal tuindersgezin in Limmen, kwam ik op 18/19 jarige leeftijd uit de kast als homo. Het was de tijd van de seksuele revolutie. Eigenlijk heb ik weinig problemen ondervonden. Mijn opleiding tot Verpleegkundige A volgde ik in Hoorn, omdat daar een aardige COC-afdeling was. Later verhuisde ik nog een aantal keren binnen Noord-Holland, o.a. naar Alkmaar vanwege een nieuwe COC-afdeling daar. Het leek wel of er nooit in alle steden tegelijkertijd een leuke COC-afdeling was. Door een goeie soos had je meer kans mensen te ontmoeten. Enerzijds had je de homostrijd voor acceptatie en anderzijds ook je persoonlijke behoeften.

Toen ik midden jaren ’90 naar Zaandam verhuisde, bleken daar ineens alle activiteiten weg. Het leek wel of alle homo’s uit het straatbeeld waren verdwenen. Als mensen stoppen met het organiseren van activiteiten wordt dat niet zomaar overgenomen door anderen, Amsterdam is immers dichtbij.

Ik dacht “er moet toch wat georganiseerd worden” en heb toen een ‘Kring’ gestart. Een Kring komt voort uit de kerkelijke organisatie De Kringen en is een gespreksgroep bij toerbeurt bij iemand thuis om te praten over geloofskwesties en homoseksualiteit. Ik plaatste een advertentie in de krant, waarop tot mijn verbazing 40 mensen reageerden. Er waren mensen bij die een leegstaande winkel hadden waar gemakkelijk feesten gehouden konden worden. De eerste bijeenkomst kwamen er wel 60 mensen, waaronder veel jongeren. Dit bracht mij op het idee een jongeren- en een ouderenclub te maken. Dit wilde men niet.

Ik wilde nog steeds gespreksgroepen voor verdiepende onderwerpen en had daarvoor ook een bijscholing gevolgd. Al met al liep het vreselijk uit de hand. Na een paar bijeenkomsten liepen veel mensen weg. Het ging hen meer om een maandelijkse borrel en een dansje. Later dacht ik “waarom had ik nou zo’n probleem met een leuke soos? Ik had me zo gefocust op verdieping. Dat ik daar toen zo slecht mee om kon gaan”.

Bij De Kringen hoorde ook een huisbezoek. Als een soort dominee heb ik aardig wat huisbezoeken afgelegd.

Er is wel een gespreksgroep gevormd, waarvoor ik keurig overzichten maakte: wanneer en bij wie. Jammer genoeg had ik persoonlijk niet zoveel aan deze groep. Er waren een paar mensen (een soort “Willem Oltmans” types) die nogal de overhand hadden en altijd aan het woord waren. Na een jaar ben ik zelf uit de groep gestapt. De groep bleef bestaan, maar niemand wilde het contact met de organisatie van De Kringen overnemen.

Door: Peta Steenis

Op mijn 62ste ging ik met pensioen en heb ik me als vrijwilliger aangemeld voor ‘De Roze Loper’. Dat is hét certificaat voor zorg- en welzijnsinstellingen die aandacht besteden aan seksuele en gender diversiteit bij cliënten en professionals, ofwel de zorg ‘rozer’ proberen te maken. Als je niet expliciet naar voren brengt, dat je bijvoorbeeld homo bent, denken mensen dat je hetero bent. Dat is af en toe zo vervelend. Zeker mensen die afhankelijk zijn van zorg durven niet zomaar iets over zichzelf te vertellen.

Als vrijwilliger probeer ik samen met anderen directies te stimuleren om aan de slag te gaan met de ‘Roze Loper’. Dat houdt in, dat het personeel bijscholing krijgt. In gesprekken komt bijvoorbeeld aan de orde, dat je er rekening mee moet houden dat een cliënt of collega homoseksueel kan zijn. Of dat de foto bij de cliënt niet van een broer of zus is, maar van de overleden partner. In de zorgcentra Saenden, Evean Erasmushuis en Evean Guisveld is men al actief met de ‘Roze Loper’. Er gebeurt daar al heel veel. Er worden onder andere gespreksgroepen gehouden waar ook cliënten komen. Sommigen komen, omdat een kind of kleinkind homo of lesbisch is.

De activiteitenbegeleiding en pastor spelen in dit proces een belangrijke rol. Bij een film over Wim Sonneveld zet de pastor de film halverwege stil en begint een gesprek. Ook worden er geinige spelletjes gedaan. Zoals een soort Pim Pam Pet met nichterige vragen. Een voorbeeld van een vraag kan zijn: “wat vind je leuk aan jezelf?” De mensen vinden dit geweldig en hangen aan elkaars lippen.

In het Erasmushuis bezoek ik een paar keer per week een man van de LHBTIQ-gemeenschap. Meestal gaan we een eindje wandelen met de rolstoel. Verder geef ik individuele taallessen aan een LHBTIQ-lid afkomstig uit Ethiopië. Die gaat langzamerhand weer naar school in Amsterdam.

Ik beweeg me niet alleen in homokringen. Ik heb jarenlang wandelingen gemaakt met een hetero vriend, ik sport in een reguliere fitness en ben lid van het 60+ koor de Golden Pennies. Bij het koor heb ik voorgesteld op te treden bij een feestje voor de ‘Roze Loper”. Daar staat men voor open.

Voor de Zaanpride dit jaar heb ik een wandeltocht van 20 km ontworpen. De start was bij de Bullekerk in de Westzijde en de wandeltocht eindigde bij het Zaans Museum waar de expositie ‘De toekomst is paars’ te zien is. Voor deze expositie zijn jongeren uit de LHTBIQ+ gemeenschap geportretteerd en vertellen zij hun verhaal. De wandeling ging o.a. langs het Czaar Peter huisje en er kon koffie gedronken worden op diverse ‘roze’ terrassen.

Door: Peta Steenis

Mijn partner Bert heeft het volledig geaccepteerd, dat ik ook als vrouw leef en nu zelfs in het bestuur van de Stichting Transgenders Noord-Holland zit. Hij is daar tevens de fotograaf en  maakt o.a. fotoshoots van mensen die dit willen. Verder heeft hij 50 portretten gefotografeerd van transgenders, crossdressers, travestieten en dragqueen, transmannen en – vrouwen. Van deze portretten zijn exposities geweest in het gemeentehuis van Purmerend en de Bieb in Hoorn. Er is ook een fotoboek van gemaakt met bij elke foto een persoonlijk verhaaltje. De portretten zijn geschonken aan het toekomstige Transgender Museum van Hans Wijtenburg, waar nog een locatie voor wordt gezocht. Ikzelf ben trouwens uit het bestuur gestapt, omdat ik het tijd  vond voor jong bloed.

Samen met Daniëlle Blue vorm ik een zangduo. We zingen American Songbook en Nederlands, zoals ‘Wat voor weer zou het zijn in Den Haag’ van Conny Stuart. Het was de bedoeling om op een LHBTIQ 50+ bijeenkomst in Zaanzicht op te treden, maar vanwege corona moest dat helaas worden uitgesteld. Verder willen we in november gaan optreden voor de Roze Loper; dan kiezen we wel een ander repertoire bijv. ‘Aan de Amsterdamse grachten’, zodat de mensen lekker mee kunnen zingen. Het gaat erom alle ouderen van de zorginstelling een prettige middag te geven, niet alleen de LHBTIQ+ bewoners. Ik zeg meestal LHTB en de rest. Van mij hoeven die hokjes niet zo, ik word een beetje moe van die letters. Sommigen weten zelf niet waar ze onder vallen.

Ik doe ook aan theater en heb meegespeeld in de theatervoorstelling ‘Bagage’. De voorstelling gaat over een man die worstelt met zijn geaardheid, omdat hij graag vrouw wil zijn. Hij heeft een koffertje met jurk en hakken bij zich. Ik speelde de moederrol en accepteerde als zodanig niet dat de zoon dit wilde. Deze rol ging uiteraard tegen mijn eigen natuur in. Aan het eind van het stuk kwam het goed en ging de zoon in transitie. Verder heb ik meegedaan aan de musical ‘Lellebel de musical’ geschreven door Hans Wijtenburg, die op meerdere plaatsen gespeeld heeft, zoals in het Zaantheater en in theater De Purmarijn. Het is een grappige musical, bedoeld om mensen een kijkje te geven in de wereld van de transgenders, lesbiennes, homo’s, biseksuelen en travestieten.

Ik ben een gelukkig mens, omdat ik kan leven zoals ik wil en omringd ben door lieve vrienden en vriendinnen”.

Door: Peta Steenis

“Iedereen moet zich welkom en veilig voelen in de kerk en dat wilde ik in de roze dienst duidelijk maken.” vertelt Roselien Brondy, zij nam het initiatief voor de eerste roze kerkdienst in de Zaanstreek, die op zondag 6 juni gevierd werd in de Kogerkerk.

“Al eerder was ik actief bij de Noorderkerk in Zaandam. Daar heb ik “TafelTijd” opgericht, een gespreksgroep die ook wel spelletjes deed en Sinterklaas vierde en ongeveer achttien mensen telde. Door alle coronamaatregelen viel dat vorig jaar stil en ook het plan voor een roze dienst ging helaas niet door.

Ik heb veel contact met de dominee van de Kogerkerk, Hanna van Dorssen, daarom heb ik haar het idee voorgelegd en die was er enthousiast over. Ze droeg tijdens de dienst zelfs een stola in regenboogkleuren die speciaal gemaakt was!

De dienst was een succes. Er waren tachtig mensen aanwezig, het maximum van wat er op dit moment in deze kerk mag. En er waren gelukkig niet alleen mensen uit de LHBTIQ+ gemeenschap, maar ook mensen die er altijd op zondag komen en ik zag er zelfs scholieren. De dienst heeft veel aandacht gekregen in de pers en ook op de regionale televisie. Wat zou het mooi zijn als er elk jaar zo’n dienst was, onze dominee wil wel, maar het zou nog mooier als er dan meerdere kerken aan mee zouden werken.

In de dienst heb ik een eigen gedicht voorgedragen: ”Out, loud and proud”. Inmiddels heb ik drie gedichtenbundels uitgegeven en in augustus komt mijn roman uit. Gedichten schrijf ik al vanaf mijn dertiende, ze helpen me om gebeurtenissen in mijn leven, fijne, maar ook moeilijke, een plek te geven. En ik hoop dat ze herkenning bieden aan mensen die ze lezen.

In augustus komt mijn boek “Pa(a)z op” uit. Ik noem het een psychiatrische roman.Het is voor een deel autobiografisch en voor een deel fictie. Het beschrijft de pieken en dalen tijdens mijn psychose en hoe ik er weer bovenop kwam. Het zal worden gepresenteerd op een boekenfeest, dat op mijn verjaardag zal zijn. Een dubbele geboorte!

Het verhaal van Roselien Brondy
Door Heleen van Waarden

Langs de trap van mijn ouderlijk huis hingen de lijstjes met foto’s van mijn getrouwde broers en zussen. “Daar kom ik dus nooit tussen te hangen”, dacht ik. Als enige van de tien kinderen, wist ik al vroeg, dat ik jongens aantrekkelijk vond. Ik ben één van een eeneiige tweeling. Mijn broer was zo ongeveer het tegenovergestelde. Je zou haast denken, dat bij de verdeling van het ei het meer mannelijke deel naar hem en het meer vrouwelijke naar mij is gegaan.

Ik ben geboren in Langedijk en inmiddels 71 jaar. 2,5 jaar geleden ben ik naar Zaandam verhuisd, waar ik nu samenwoon met Alvin.

In de liefde heb ik veel uitgeprobeerd. Relaties met zowel vrouwen als mannen, waaronder negen jaar een relatie met een vrouw. Zij wist, dat ik ook op mannen viel, maar dit was verder niet bespreekbaar. In die tijd was het het gemakkelijkste om te zeggen dat ik biseksueel was. Toen echter het krijgen van kinderen aan de orde kwam, ging me dat toch te ver en is de relatie geëindigd. De balans sloeg door naar homoseksuele relaties: “Ik kan langer zonder vrouwen dan zonder mannen”.

Ik vind het belangrijk om mezelf te presenteren – zichtbaar te maken – als homo. Ik koketteer daar niet mee, maar wil het wel op een vriendelijk manier aangeven. Een tijd lang heb ik in een homokoor gezeten. Als ik mensen vertelde, dat ik lid was van een homokoor, was het meteen duidelijk. Wanneer gevraagd wordt hoe het met mijn vrouw is, zeg ik dat het goed gaat met mijn vriend.

Jarenlang heb ik gewerkt bij de GGZ Alkmaar, als sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik maakte bij de begeleiding van praatgroepen altijd kenbaar dat ik homo ben en merkte, dat dit het voor mensen gemakkelijker maakte om met hun eigen verhaal te komen. Zo heb ik groepen nabestaanden van gesuïcideerden begeleid, waarbij vaker iemand het vermoeden uitsprak dat zijn broer of zus waarschijnlijk homo was geweest. Bij intakes vroeg ik naar de seksuele oriëntatie, daarmee gaf ik impliciet de ruimte om daarover te praten. Op mijn 50ste heb ik me gespecialiseerd in seksuologie.

Bij de GGZ ging het nooit over seksualiteit. Daartoe heb ik een heel boeiende opleiding gevolgd bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam. In mijn lesgroep was ik de enige homo. Ik heb vervolgens in mijn werk bij de GGZ veel mannengroepen samengesteld en begeleid. De problematiek bij de mannen kon zeer divers zijn. De achtste sessie ging steeds over seksualiteit. Er maakte zich dan altijd wel iemand zichtbaar met homoseksuele gevoelens of een geheim leven daarover. In mijn werk ben ik daarover veel problematiek tegengekomen. Ik zou jongeren daarom willen adviseren zich goed te oriënteren – “te proeven van alle soepen” –  alvorens zich vast te leggen in een bepaalde seksuele voorkeur.

Sinds 2019 ben ik bestuurslid van De Zaanse Regenboog. Ik heb me onder meer beziggehouden met het opzetten van ontmoetingsbijeenkomsten voor LHTBIQ+ 50-plussers in de Zaanstreek. In navolging van de regenboogbank bij de Bullekerk heb ik van de gemeente een picknicktafel gekregen, die ik in de regenboogkleuren wil verven en die op het plantsoen voor mijn huis geplaatst gaat worden.

Verder ben ik betrokken bij ‘De Roze Loper’, hét certificaat voor zorg- en welzijnsinstellingen, dat aandacht besteedt aan seksuele en gender diversiteit bij cliënten en professionals. Ik begeleid hierbij personeel, zodat ze ruimer leren kijken naar de diversiteit onder mensen.

Door: Peta Steenis

Voor de homo beweging was niets geregeld.

Henny vertelt, dat ze nooit onheus is bejegend. Ze heeft er ook nooit aanleiding voor gegeven door bijvoorbeeld zoenend over straat te gaan. Henny denkt wel, dat het voor vrouwen iets makkelijker is om lesbisch te zijn dan voor mannen. Als ze gearmd loopt met een vriendin valt dat niemand op, bij mannen is dat wel het geval.

Henny was twintig jaar toen ze in de Zaanstreek kwam wonen. Nadat ze uit de kast was gekomen is ze door de buren geaccepteerd en gerespecteerd. Ze heeft er ook nooit een geheim van gemaakt; de regenboogvlag hangt al jaren uit haar raam.

“Voor de homobeweging was in de Zaanstreek niets geregeld. Het COC in Zaandam was opgeheven. Ik zei tegen mijn vriendin uit Amsterdam, dat hier verandering in moest komen. Wij hebben eerst een avond georganiseerd in het buurthuis De Lorzie, maar vanwege de geringe voorbereidingstijd werd dit geen succes.

Wij zijn toen met het roze olifantje begonnen; eens in de twee maanden gingen wij uit eten met een groep van circa twintig vrouwen. In eerste instantie waren er ook mannen bij, maar die zijn op enig moment afgehaakt. Nu is er gelukkig genoeg te doen en ik doe overal aan mee.

Ik heb ook een dinerclubje opgericht, wij eten dan bij iemand thuis. Dat is altijd oergezellig. Er komen zelfs vrouwen uit Leeuwarden en Den Haag hier naartoe om gezellig met elkaar te eten en te praten.

Verder ben ik lid van een aantal wandelclubjes, dus al met al vermaak ik mij prima. Door corona zijn de sociale contacten wel een stukje minder geworden en dat vind ik erg jammer”.

In de periode, dat in de Zaanstreek nog niets te doen was, ging Henny naar Amsterdam waar van alles te beleven was. ”Ik weet nog goed dat ik de eerste keer naar café Zilver in de Jordaan ging. Ik liep over het plein bij de Westerkerk en dacht bij mezelf: waar ben ik mee bezig? Het was vreselijk spannend. Maar ik heb doorgezet en ik ben daar goed opgevangen door twee gastvrouwen. Op een bepaald moment moet je het natuurlijk wel zelf doen en dat is me goed gelukt”.

Henny vertelt, dat het contact met haar broers en zussen goed is. Ik heb een zus in Harderwijk wonen, die wekelijks naar de kerk gaat. Maar ze heeft nooit iets negatiefs over mij gezegd en dat waardeer ik enorm!”

Door: Piet van Berge